Nikos Manolakos

Σεβασμός τώρα!

Μια γνωστή αρχαία ρήση λέει ότι «αν θέλεις κάτι να μην υπάρχει πια, σταμάτα να το κοιτάς». Κάπου την διάβασα και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Υπηρετώντας για πολλά χρόνια στο στράτευμα, με συνεχείς μετακινήσεις και με μεγάλες ευθύνες, πράγματα που δεν με άγγιζαν άμεσα, δεν έμπαιναν στο πεδίο ενδιαφέροντος μου . Κι αυτό συνέβαινε γιατί οι ευθύνες ήταν τόσο πολλές, που η προσοχή μου εστιαζόταν σε όσα μπορούσα να αφοσιωθώ επαρκώς. Ύστερα από τη μεγάλη τιμή που μου επιφύλαξε ο λαός του Πειραιά και των νησιών του, δίνοντάς μου την ευκαιρία να τον εκπροσωπήσω στο ελληνικό κοινοβούλιο, αφότου άνοιξα το πολιτικό μου γραφείο στο κέντρο του Πειραιά και εντάσσοντας πλέον τον εαυτό μου στην ενεργό πολιτική σκηνή, άρχισα να παρατηρώ πράγματα, τα οποία λίγο καιρό πριν, διέφευγαν της προσοχής μου.

Τα προβλήματα στην πόλη είναι πάρα πολλά και γνωστά στους περισσότερους που ζούμε σε αυτήν. Τρεις εικόνες, σε ένα διάστημα λίγων ημερών, με έκαναν να αναλογιστώ τις ευθύνες μου ως πολίτης, ως πατέρας, ως άνθρωπος και τελευταία, ως πολιτικό πρόσωπο. Η πρώτη εικόνα, ήταν εκείνη ενός τυφλού συνανθρώπου μας, ο οποίος προσπαθούσε με το λευκό του μπαστούνι, σε ώρα αιχμής, να κυκλοφορήσει στη ζούγκλα του κέντρου, στο πρώτο λιμάνι της χώρας. Τα πεζοδρόμια, δεν βοηθούσαν, οι παρεμβάσεις για την συντήρηση δεν λάβαιναν καθόλου υπόψη τις ειδικές ανάγκες των συνανθρώπων μας, που μειονεκτούν, πλανόδιοι με κάθε λογής εμπορεύματα, και τραπεζοκαθίσματα, όπου βόλευαν τους ιδιοκτήτες ή τους πελάτες, εμπόδιζαν την κίνηση κι όλα μαζί έκαναν αφάνταστα δύσκολη την πορεία του. Στάθηκα, τον παρακολούθησα για λίγο, προσπαθώντας να καταλήξω σε μία απόφαση. Έπρεπε ή όχι να πάω να τον διευκολύνω, όσο κι αν ο χρόνος με πίεζε. Από την δύσκολη θέση με έβγαλε ο ίδιος ο άνθρωπος, ο οποίος χωρίς να αντιληφθώ πως, μπήκε σε ένα ταξί και έφυγε. Η δεύτερη εικόνα, ήταν εκείνη ενός ηλικιωμένου, ο οποίος περπάταγε αμέριμνος στο πεζοδρόμιο. Τα ίδια εμπόδια, συναντούσε κι εκείνος. Τα πολλά χρόνια που βάραιναν την πλάτη του, παρά το ότι έβλεπε, δεν του επέτρεπαν να κινείται με άνεση. Όταν ο άνθρωπος αυτός επιχείρησε να περάσει απέναντι τον δρόμο, κατεβάζοντας το πόδι του από το πεζοδρόμιο, κάπου μπλέχτηκε και σωριάστηκε φαρδύς – πλατύς στο οδόστρωμα, ευτυχώς, χωρίς κάποια περαιτέρω άσχημη εξέλιξη για την υγεία του.

Τρίτη και τελευταία εικόνα η οποία με προβλημάτισε, ήταν εκείνη μιας νεαρής, όμορφης γυναίκας, η οποία, όπως και ο τυφλός συνάνθρωπος μας παραπάνω, προσπαθούσε να ελιχθεί, σπρώχνοντας ένα παιδικό καροτσάκι, με ένα μωρό που κοιμόταν αμέριμνο.

Δυσκολευόταν τόσο να κινηθεί από τα εμπόδια που συναντούσε και τα οποία προαναφέρθηκαν, που πολλές φορές, σήκωνε ολόκληρο το καρότσι στα χέρια της για να το ξεκολλήσει. Λεπτομέρεια, η κυρία ήταν σε ενδιαφέρουσα… Ειλικρινά, αυτές οι εικόνες με προβλημάτισαν πολύ. Δεν γνωρίζω τι μπορεί να πήγε λάθος. Εκείνο που ξέρω όμως, είναι ότι τόσο οι άνθρωποι με αναπηρίες, όσο και τα εμποδιζόμενα άτομα, οι οποίοι με βάση διάφορες έρευνες που υπέπεσαν στην αντίληψη μου αποτελούν το ένα τρίτο 1/3 του γενικού πληθυσμού της χώρας, αξίζουν κάθε σεβασμού και φροντίδας. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, ότι όσο περνά από το χέρι μου και για όσο ο λόγος μου έχει δύναμη, τέτοιες εικόνες θα ελαττώνονται. Αποτελεί ντροπή για μία κοινωνία, να χωρίζει με τόσο βάρβαρο τρόπο τα μέλη της.

Άλλωστε, αν θέλουμε να πούμε ότι είμαστε πολίτες μια πολιτισμένης κοινωνίας, πρέπει να το δείχνουμε στα απλά και τα καθημερινά. Διότι πολιτισμός, είναι πρωτίστως ο σεβασμός στον συνάνθρωπο που δυσκολεύεται. Δεν ήρθα να σώσω τον κόσμο. Θα προσπαθώ όμως, ο μικρόκοσμος που με περιβάλλει, να γίνει πιο ανθρώπινος. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ζουν ανάμεσα μας… Κι είναι ο γονιός, ο φίλος, ο συγγενής, ο δικός μας άνθρωπος, ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι κάποια χρόνια αργότερα…